Τρεις κοινωνικές τάξεις υπήρξαν στην αρχαία Σπάρτη. Ήταν οι τάξεις των Σπαρτιατών, των περιοίκωνκαι των ειλώτων

ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

   Οι Σπαρτιάτες ονομάζονται μεταξύ τους και «όμοιοι» που σημαίνει ίσοι ή ευπατρίδες. Όπως και σε άλλες πόλεις, έτσι και στην Σπάρτη υπήρχε η τάξη των ευγενών, από την οποία προήρχοντο οι γνήσιοι Σπαρτιάτες, οι ¨όμοιοι¨ δηλαδή πολίτες, οι οποίοι αριθμούσαν περί τα 1500-3000 άτομα. Ο αριθμός αυτός βέβαια ανήκει στους όμοιους πολεμιστές και αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της κλασικής αρχαιότητας. Αργότερα ο αριθμός των ομοίων πολεμιστών μεγάλωσε φτάνοντας γύρω στους 9000. Με τις διάφορες όμως πολεμικές διαμάχες μεταξύ των ελληνικών πόλεων και τις αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις, ο αριθμός των ομοίων πολεμιστών μειώθηκε σημαντικά, αναγκάζοντας έτσι διάφορους βασιλείς της Σπάρτης να λάβουν μέτρα κατά της λειψανδρίας και υπέρ της αύξησης του αριθμού των ομοίων πολεμιστών, εγγράφοντας κάποιες φορές ως όμοιους πολίτες, είλωτες ή νόθους. Για να δούμε τον αριθμό των
ομοίων πολιτών της Σπάρτης σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό της Λακεδαίμονος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο συνολικός πληθυσμός της Λακωνίας υπερέβαινε τις 180.000 κατοίκους.

   Η κύρια και βασική υποχρέωση των ομοίων πολεμιστών, ήταν η συνεισφορά τους στα συσσίτια, η οποία αποτελείτο από ορισμένη ποσότητα κριθάλευρου, κρασιού, αποξηραμένων σύκων, τυριού και κρέατος.

   Η δεύτερη υποχρέωση του όμοιου πολεμιστή προς την πατρίδα ήταν να είναι ικανός και γενναίος πολεμιστής. Ένα γεγονός που ξεκινούσε πριν ακόμα γεννηθεί αφού οι γονείς έπρεπε να διατηρούν υγιή και γυμνασμένα σώματα, καθώς επίσης και να βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία τεκνοποίησης, ώστε το παιδί που θα γεννηθεί να έχει τις καλύτερες σωματικές προϋποθέσεις για να γίνει ένας υγιής και δυνατός πολεμιστής. Μετά την γέννηση βέβαια ακολουθούσε η εκπαίδευση η οποία άρχιζε από την νηπιακή και συνεχιζόταν στην παιδική και εφηβική ηλικία. Ήθελε λοιπόν ο Λυκούργος να επιβάλλει με τους νόμους του στους Σπαρτιάτες να αγαπούν την πατρίδα τους περισσότερο από κάθε άλλο, δείχνοντας το με το θάρρος τους στις μάχες.

   Η αρχαία Σπάρτη αποτελείτο από πέντε κόμες: Λίμναι, Κυνοσούρα, Μεσόα, Πιτάνη και Αμύκλαι. Οι Σπαρτιάτες αποτελούνταν από τρεις φυλές: Των Υλλέων, των Δυμάνων και των Παμφύλων που ανάλογα με τον τόπο διαμονής τους, χωρίζονταν στις πέντε παραπάνω κόμες η ωβές η κοινότητες. Με την πάροδο όμως του χρόνου η έννοια της φυλής αντικαταστάθηκε από την λέξη ωβά, χωρίζοντας έτσι τους Σπαρτιάτες ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους και όχι ανάλογα με την φυλή. Πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι ο Σπαρτιατικός στρατός διαιρείτο σε πέντε λόχους: Αιδόλιος, Σίνης, Σαρινάς, Πλόας και Μεσοάτης. Η περιουσία των ομοίων αποτελείτο από την γη τους (κλήρος), από την πανοπλία τους, την κατοικία τους, τους είλωτες, τα άλογα και τα σκυλιά τους, πράγματα τα οποία είχαν την δυνατότητα να δανειστούν μεταξύ τους, κάνοντάς το μάλιστα με μεγάλη προθυμία.Η περιουσία των ομοίων αποτελείτο από την γη τους (κλήρος), από την πανοπλία τους, την κατοικία τους, τους είλωτες, τα άλογα και τα σκυλιά τους, πράγματα τα οποία είχαν την δυνατότητα να δανειστούν μεταξύ τους, κάνοντάς το μάλιστα με μεγάλη προθυμία.

ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ

   Η τάξη των περιοίκων αποτελείτο από τον πληθυσμό που κατοικούσε πέριξ της Σπάρτης και η κύρια ασχολία του ήταν η κτηνοτροφία, η γεωργία, τα χειρωνακτικά επαγγέλματα, η αλιεία και το εμπόριο. Είχαν αυτονομία και ήταν αυτοδιοικούμενοι, καθώς είχαν το δικαίωμα να θεσπίζουν δικούς τους νόμους. Οι Σπαρτιατικοί νόμοι δεν εφαρμόζονταν στους περιοίκους, αλλά υπερίσχυαν πάνω στους νόμους των περιοίκων. Υποχρεώνονταν από τους Σπαρτιάτες να ακολουθούν τους ίδιους συμμάχους, να έχουν τους ίδιους εχθρούς, και παρατάσσονταν στις μάχες σαν οπλίτες με βαρύ οπλισμό.

   Αν και υστερούσαν σε μαχητική αξία σε σχέση με τους Σπαρτιάτες πολεμιστές μιας και ήταν αγρότες, συμπλήρωναν -ανάλογα βέβαια με τις περιστάσεις- τον απαιτούμενο αριθμό των μορών. Η Σπαρτιατική πολιτεία υποχρέωνε τους περίοικους να υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία και να πληρώνουν φόρο. Διοικούνταν από διορισμένους Σπαρτιάτες αρμοστές (διοικητές).

ΕΙΛΩΤΕΣ

    Η άποψη ότι οι είλωτες ήταν δούλοι με την συνηθισμένη έννοια είναι λανθασμένη. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν καλύτερα σαν ένα είδος δούλων της πολιτείας. Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή την έννοια θα πρέπει να δούμε ποιες ήταν οι αρμοδιότητές τους. Δούλευαν λοιπόν για λογαριασμό των Σπαρτιατών την γη και έδιναν στον ιδιοκτήτη ένα μέρος του εισοδήματος που είχε προσδιοριστεί από πριν. Ο Σπαρτιάτης ιδιοκτήτης δεν είχε δικαίωμα να αθετήσει τον λόγο του και να πάρει περισσότερο από το συμφωνημένο εισόδημα, γιατί σε τέτοια περίπτωση τιμωρείτο με κατάρα από την πολιτεία. Οι είλωτες κρατούσαν συνήθως το μισό της παραγωγής και το πλεόνασμα της συγκομιδής (Αιμιλιανός Ποικ. Ιστορ.)

   Οι οικογένειες των Ειλώτων ζούσαν στα κτήματα (κλήρους), όχι μέσα στην πόλη της Σπάρτης αλλά πέριξ αυτής, και ήταν υποχρεωμένοι να παίρνουν μέρος στις εκστρατείες των Σπαρτιατών. Στις εκστρατείες αυτές οι είλωτες έκαναν συνήθως διάφορες βοηθητικές δουλειές όπως το να επιβλέπουν τα ζώα η τις αποσκευές η να φυλάγουν το στρατόπεδο.

   Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που οι είλωτες έπαιρναν μέρος σε μάχες μιας και πολλές φορές η πολιτεία χάριζε την ελευθερία σε αυτούς που ανδραγαθούσαν. Έτσι έφευγαν από τις τάξεις των ειλώτων και συγκροτούσαν μια καινούργια τάξη, τους νεοδαμώδεις. Με τον τρόπο αυτό οι είλωτες αυτοί αφού αποκτούσαν την ελευθερία τους, πολύ συχνά συμπλήρωναν τις τάξεις του Σπαρτιατικού στρατού ως βαριά οπλισμένοι η ψιλοί.

Κάθε Σπαρτιάτης προμηθευόταν τα προς το ζην από τον κλήρο του, αφού οι Σπαρτιατικοί νόμοι απαγόρευαν στους όμοιους Σπαρτιάτες να εργάζονται. Ολόκληρη η Λακωνική γη ήταν χωρισμένοι σε ίσους (παραγωγικά και όχι σε έκταση) κλήρους, τους οποίους επιφορτισμένοι να τους καλλιεργούν ήταν οι είλωτες.

ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΟΙΚΩΝ-ΕΙΛΩΤΩΝ

   Αν μελετήσουμε την αναφορά του Ηροδότου για την μάχη των Πλαταιών μπορούμε να συμπεράνουμε περίπου την πληθυσμιακή κατανομή των τριών τάξεων κατά την περίοδο αυτή. Αναφέρει λοιπόν ο Ηρόδοτος ότι οι Λακεδαιμόνιοι μαζί με τους πέντε χιλιάδες οπλίτες που έστειλαν στις Πλαταιές, έδωσαν και συνοδεία ελαφρά οπλισμένων. Από αυτούς, πέντε χιλιάδες περίοικοι πολέμησαν ως ψιλοί, ενώ σε κάθε όμοιο πολεμιστή από τους πέντε χιλιάδες οπλίτες αντιστοιχούσαν επτά είλωτες.

   Πέρα από τις τρεις μεγάλες κοινωνικές τάξεις στην αρχαία Σπάρτη, κυρίως η ανάγκη αύξησης του πληθυσμού οδήγησε στην δημιουργία και άλλων τάξεων.

ΜΟΘΑΞ – ΝΕΟΔΑΜΩΔΗΣ

   Μόθακας ονομαζόταν το παιδί μιας ειλώτισσας και ενός ομοίου. Τα παιδιά αυτά μπορούσαν να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα μόνο αν ακολουθούσαν την Σπαρτιατική αγωγή. Αυτό μπορούσε να γίνει αν ο μόθακας γινόταν σύντροφος ενός συγκεκριμένου Σπαρτιατόπουλου και ακολουθούσε μαζί του την αγωγή.

   Έτσι λοιπόν αφού ο μόθακας παρακολουθούσε την αγωγή, μπορούσε μετά να γίνει πολίτης της Σπάρτης και να αποκτήσει κλήρο και δικαιώματα. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν κάποιος που δεν γεννήθηκε γνήσιος Σπαρτιάτης μπορούσε να γίνει όμοιος πολεμιστής. Σε αυτή την περίπτωση και μετά την ολοκλήρωση της Σπαρτιατικής αγωγής, ο μόθακας ονομαζόταν «νεοδαμώδης», και ήταν πλέον όμοιος Σπαρτιάτης πολεμιστής. Μια άλλη περίπτωση για να γίνει κάποιος «νεοδαμώδης», ήταν και η περίπτωση πολιτογράφησης ειλώτων, οι οποίοι έδειχναν μεγάλη γενναιότητα στην μάχη. Το μέτρο αυτό θεσπίστηκε, επειδή η Σπάρτη λόγω των συχνών πολεμικών συρράξεων, αλλά και των ιδιόμορφων συνθηκών που επικρατούσαν, υπέφερε από λειψανδρία. Έτσι θεσπίζοντας την τάξη των νεοδαμωδών, η Σπάρτη επιχειρούσε ουσιαστικά, να μεγαλώσει τεχνητά τον πληθυσμό της, χωρίς όμως να αλλοιώσει τα φυλετικά του χαρακτηριστικά, αφού και στις δύο περιπτώσεις οι καινούργιοι «όμοιοι» πολεμιστές που προέκυπταν, δεν προέρχονταν από αλλόφυλες βαρβαρικές φυλές, αλλά ήταν γηγενείς Έλληνες από την τάξη των ειλώτων.

   Οι απελεύθεροι αυτοί είλωτες, αλλά και οι μόθακες, εντασσόμενοι στην τάξη των νεοδαμωδών, απολάμβαναν όλα τα προνόμια των ομοίων Σπαρτιατών πολεμιστών, αλλά και τις υποχρεώσεις τους προς την πολιτεία. Αποκτούσαν κλήρο, και συνήθως έπαιρναν τα κτήματα των ομοίων σπαρτιατών πολεμιστών που δεν είχαν κληρονόμο, και ζούσαν εκεί. Σε περιπτώσεις που απελευθερώνονταν αρκετοί νεοδαμώδεις, τους δίνονταν κτήματα στην μεθόριο της Λακεδαίμονος, όπου πολλές φορές τα καλλιεργούσαν και μόνοι τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι νεοδαμώδεις εντάσσονταν στην συνοριακή φρουρά της Σπάρτης. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι νεοδαμώδεις αποτελούσαν ένα σημαντικό κομμάτι του Σπαρτιατικού στρατού, αφού ανεξάρτητα με την περιοχή την οποία κατοικούσαν, εκτελούσαν υπηρεσία οπλίτη, παίρνοντας μέρος στην στρατιωτική εκγύμναση, όπως όριζαν οι νόμοι του Λυκούργου για τους όμοιους Σπαρτιάτες πολεμιστές. Ονομαστοί μόθακες στην μεγάλη ιστορία της Σπάρτης ήταν ο Λύσανδρος, ο Καλλικρατίδας, ο Γύλλιπος κ.ά.

ΤΡΟΦΙΜΟΙ

   Τρόφιμος ονομαζόταν το θετό τέκνο. Οι τρόφιμοι ήταν αγόρια ελληνικής καταγωγής , οι οποίοι ακολουθούσαν την Σπαρτιατική αγωγή, μαζί με τα Σπαρτιατόπουλα, αρκεί να ήταν σωματικά υγιείς. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις οι τρόφιμοι ήταν παιδιά που είχαν γεννηθεί στην Σπάρτη από ξένους γονείς. Από τρόφιμους και νόθους απαρτιζόταν και ο στρατός του Αγησίπολη, οι οποίοι όπως αναφέρεται, ήταν εύρωστοι και ρωμαλέοι στην εμφάνιση, ψημένοι στις μάχες και πεπειραμένοι στην ζωή της τιμής.

ΥΠΟΜΕΙΟΝΤΕΣ

   Οι όμοιοι Σπαρτιάτες που έχαναν την ιδιότητα του πολίτη ονομάζονταν υπομείοντες. Αυτό συνέβαινε συνήθως στην περίπτωση που κάποιος αδυνατούσε να πληρώσει τις εισφορές του στα συσσίτια. Το φαινόμενο αυτό έγινε ιδιαίτερα έντονο μετά τον εκχρηματισμό της σπαρτιατικής οικονομίας, την δημιουργία χρεών από πολλούς πολίτες, και την συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την λειψανδρία που λόγω των πολλών πολεμικών συρράξεων μάστιζε την Σπάρτη, έφεραν την χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής της σπαρτιατικής κοινωνίας, της οποίας βασικός πυλώνας ήταν η τάξη των ομοίων.

   Μελετώντας κανείς την πολιτεία της Σπάρτης και εξετάζοντας την κοινωνική αλλά και την οικονομική της δομή, θα καταλάβει εύκολα γιατί οι αρχαίοι Σπαρτιάτες είχαν αναπτύξει σε τόσο υψηλό βαθμό το αίσθημα της φιλοπατρίας, βάζοντας πάντα το συμφέρον της πατρίδας πάνω από το προσωπικό τους. Στην πράξη η ίδια η πολιτεία ήταν αυτή που γαλουχούσε τους πολίτες της με αυτά τα πρότυπα, παραδειγματίζοντας τους με την σωστή λειτουργία της.
  
   Στην Σπαρτιατική πολιτεία τα απαραίτητα προϊόντα εξασφαλίζονταν μέσα από την οικιακή οικονομία. Το κράτος ήταν υπεύθυνο για την κοινωνική μέριμνα, αλλά και την ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο. Έτσι το αίσθημα αυτό της ισότητας οδηγούσε στην πιστή τήρηση των νόμων, οι οποίοι για τους Σπαρτιάτες αποτελούσαν τρόπο ζωής. Ο πλούτος ήταν ανύπαρκτος και το χρυσάφι καθώς και τα άλλα πολύτιμα μέταλλα δεν είχαν καμία αξία στην Σπάρτη. Πλούτος και κόσμημα για τον Σπαρτιάτη πολίτη ήταν το όμορφο και εύρωστο σώμα, και όχι τα φανταχτερά κοσμήματα.

Επιχειρώντας να αναλύσουμε την κατάσταση που επικρατούσε στην αρχαία Ελλάδα σε σχέση με την στρατιωτική δομή των πόλεων κρατών θα οδηγηθούμε σε μερικά συμπεράσματα. Σε όλες τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις – κράτη το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού αποτελείτο από «ερασιτέχνες» πολεμιστές, οι οποίοι έπιαναν ουσιαστικά τα όπλα μόνο σε περίπτωση ανάγκης της πατρίδας τους, ενώ την ειρηνική περίοδο απασχολούνταν με κάποιο βιοποριστικό επάγγελμα, μέσα από το οποίο είχαν την δυνατότητα να πλουτίσουν. Αντίθετα στην Σπάρτη, οι νόμοι του Λυκούργου -που για πολλούς αποτελεί μυθικό η και ανύπαρκτο πρόσωπο- απαγόρευαν στους όμοιους πολεμιστές οποιαδήποτε σωματική και βιοποριστική εργασία, επιτρέποντάς τους μόνο να εργάζονται σε ότι θεωρούσαν ότι εξασφάλιζε την ελευθερία και την ενδυνάμωση της πόλης τους. Και η εργασία αυτή δεν ήταν άλλη από την συνεχή στρατιωτική εκπαίδευση, και την αρετή.

   Μια άριστη άσκηση για τους Σπαρτιάτες ήταν και το κυνήγι, το οποίο πίστευαν ότι αποτελεί μια πολύ καλή σωματική άσκηση, δεδομένου ότι οι συνθήκες του μοιάζουν πάρα πολύ με τις στρατιωτικές. Μπορούσαν να δικαιολογήσουν μάλιστα και την απουσία κάποιου, ο οποίος έλειπε για κυνήγι, από το φυδίτιο, με την υποχρέωση όμως αυτός να στείλει ένα μέρος του θηράματος για τους συντρόφους του Μέσα στην ευρύτερη μέριμνα της σπαρτιατικής πολιτείας ήταν και ο καθορισμός των δημοσίων αξιωμάτων. Στα δημόσια αξιώματα λοιπόν εκλέγονταν Σπαρτιάτες οι οποίοι έφθαναν στην ανδρική ηλικία, και ανάλογα με την πρόοδο τους, την σωματική τους διάπλαση, αλλά και τη γενναιότητα τους, προωθούνταν στα κατάλληλα αξιώματα. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η πολιτεία ενδιαφερόταν για τους πολίτες της, σε όλη την διάρκεια της ζωής τους, σε αντίθεση με άλλες ελληνικές πόλεις, στις οποίες οι πολίτες μετά την εφηβεία έφευγαν πλέον από την μέριμνα της πολιτείας, ενώ αυτή μπορούσε να τους επιστρατεύσει όποτε ήθελε.

ΦΙΔΙΤΙΑ – ΣΥΣΚΗΝΙΑ

   Εκτός από τον χωρισμό του Σπαρτιατικού στρατού σε στρατιωτικά τμήματα, υπήρχε και ο χωρισμός των Ομοίων πολιτών σε δεκαπενταμελείς ομάδες που ονομάζονταν συσκηνίες. Οι ομάδες αυτές τις οποίες συγκροτούσαν Σπαρτιάτες από την ηλικία του είρηνα και μετά, έμεναν σε ξεχωριστά οικήματα, και τα μέλη της κάθε ομάδας κοιμόντουσαν μαζί στο ίδιο οίκημα, μέχρι να συμπληρώσουν το τριακοστό έτος της ηλικίας τους. Συμπληρώνοντας λοιπόν το τριακοστό έτος της ηλικίας τους είχαν το δικαίωμα να κοιμούνται το βράδυ στις οικείες τους, μαζί με τις οικογένειές τους, όμως την ημέρα βρίσκονταν μαζί με τους όμοιους συντρόφους τους που άνηκαν στην ίδια συσκηνία, και γυμνάζονταν η ακολουθούσαν κανονικά το πρόγραμμα της πολιτείας.
  
   Ο θεσμός της συσκηνίας θεσπίστηκε περισσότερο για να ανεβάσει την μαχητικότητα των Σπαρτιατών πολεμιστών, αλλά και για να συσφίξει τις μεταξύ τους σχέσεις, αφού με τον δεσμό αυτό οι σύσκηνοι δένονταν με πολύ στενούς δεσμούς φιλίας μεταξύ τους. Αυτό βέβαια είχε φοβερό αντίκτυπο κατά την διάρκεια της μάχης, στην οποία ο κάθε πολεμιστής μαχόταν δίπλα στον σύντροφό του από την ίδια συσκηνία, οπότε και η μαχητικότητα του ανέβαινε κατά πολύ, αλλά και οι στρατιωτικοί σχηματισμοί του σπαρτιατικού στρατού παρουσίαζαν τεράστια ευελιξία και πειθαρχία. Επίσης ο σπαρτιατικός στρατός με αυτόν τον τρόπο παρουσίαζε πολύ μεγάλη ομοψυχία και συνοχή, αφού κάθε σύσκηνος στην ουσία προσπαθούσε από την μια να αποδείξει την γενναιότητα του στην υπόλοιπη συσκηνία, και από την άλλη ο καθένας ξεχωριστά να προσπαθεί με κάθε τρόπο να σώσει τους υπόλοιπους συντρόφους του, σε μια δύσκολη εξέλιξη της μάχης.

   Η εξασφάλιση των αγαθών που χρειαζόταν η κάθε συσκηνία για να λειτουργήσει, εξασφαλιζόταν από την συνεισφορά των μελών της, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν στην πολιτεία ίση ποσότητα από τα αγαθά που χρειάζονταν (σύκα, αλεύρι, τυρί, κρασί κτλ). Η κύρια τροφή των Σπαρτιατών ήταν ο μέλανας ζωμός. Ο ζωμός αυτός αποτελείτο από χοιρινό η μοσχαρίσιο κρέας, το οποίο ήταν βρασμένο και με το αίμα του, στο οποίο πρόσθεταν αλάτι και ξύδι. Τα κοινά αυτά δείπνα των συσκήνων ονομάζονταν φιδίτια η συσσίτια αλλά και ανδρεία. Στα φιδίτια παρευρίσκονταν όλοι οι σύσκηνοι, και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να έχει φάει πριν. Ακόμα και οι βασιλείς έπαιρναν μέρος στα φιδίτια, παίρνοντας μάλιστα και διπλή μερίδα την οποία μπορούσαν να διαθέσουν όπου ήθελαν.
  
    Στην συσκηνία γίνονταν συζητήσεις για τα προβλήματα που αφορούσαν την πόλη, αλλά και γενικού περιεχομένου συζητήσεις. Απαγορευόταν όμως ρητά κάποιος να μεταφέρει προς τα έξω τις συζητήσεις που γίνονταν εκεί. Μάλιστα η παράδοση αναφέρει ότι ο γεροντότερος δείχνοντας την είσοδο του οικήματος της συσκηνίας να λέει στους νεότερους: «δια τούτον φήσιν ουδείς εξέρχεται λόγος»

   Στα παιδιά επιτρεπόταν η είσοδος στα φιδίτια, μαθαίνοντας τα έτσι να κρατούν μυστικά τα όσα ακούγονταν εκεί μέσα, μυώντας τα έτσι στο να κρατούν μυστικά προς τα έξω και τα θέματα που αφορούν την πόλη. Επίσης η είσοδος των νέων στα φιδίτια από μικρή ηλικία είχε να κάνει και με την σωστή συμπλήρωση της πολιτικής τους αγωγής, η οποία θα τους βοηθούσε να γίνουν σωστοί και νομοταγείς πολίτες, όταν θα έφταναν στο στάδιο της ενηλικίωσης. Επίσης στα φιδίτια αναφερόταν και κάθε καλή πράξη η οποία έγινε στην πόλη, δίνοντας έτσι ένα κίνητρο στους Σπαρτιάτες να προτιμούν περισσότερο τον δρόμο της αρετής.

   Την ποσότητα του φαγητού που αναλογούσε σε κάθε σύσκηνο κατά την διάρκεια των φιδιτίων, επέβλεπαν οι μεγαλύτεροι, ώστε οι Σπαρτιάτες τρώγοντας στην ουσία την κανονική ποσότητα φαγητού, να διατηρούν το σώμα τους γυμνασμένο, ώστε αυτό να φαίνεται πάντα όμορφο. Οι πρεσβύτεροι όμοιοι πολεμιστές ήταν επίσης υπεύθυνοι να ελέγχουν την εκγύμναση των μελών της συσκηνίας, πριν αυτοί καθίσουν στο τραπέζι. Μόνο μετά το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους οι όμοιοι Σπαρτιάτες μπορούσαν να καθίσουν στα φιδίτια χωρίς προηγουμένως να γυμναστούν. Η διατροφή τους λέγεται ότι κανονίστηκε από τον Λυκούργο έτσι ώστε και να μην στερούνται τροφής, αλλά και να μην ξεφεύγουν από το μέτρο καταναλώνοντας υπερβολικές ποσότητες. Το ίδιο συνέβαινε και με την κατανάλωση κρασιού, η οποία δεν υπερέβαινε το κανονικό αφού πολλοί από τους σύσκηνους, μετά το πέρας του δείπνου, έπρεπε να επιστρέψουν στις οικείες τους, πάντα χωρίς την βοήθεια φανού η δάδας, δεδομένου ότι στην Σπάρτη απαγορευόταν ο φωτισμός κατά την διάρκεια της νύχτας σε αυτούς που κυκλοφορούσαν στην πόλη.

   Έτσι, σε όλους τους όμοιους Σπαρτιάτες δεν επιτρεπόταν το δείπνο στο σπίτι, παρά μόνο όταν ο πολίτης αυτός είχε μαγειρέψει ένα ζώο μετά από θυσία, η αυτό το ζώο ήταν θήραμα κυνηγίου, οπότε όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ήταν υποχρεωμένος να στείλει μέρος του σφάγιου στο συσσίτιο των συντρόφων του.

   Σύμφωνα με τους ιστορικούς ο Λυκούργος εφάρμοσε τον θεσμό των φιδιτίων και των συσκηνιών, προσπαθώντας να δημιουργήσει άρρηκτες σχέσεις, ανάμεσα στους πολίτες όλων των ηλικιών, χαλιναγωγώντας έτσι τους νεότερους, οι οποίοι κάτω από τα βλέμματα των πρεσβύτερων, γίνονταν πιο προσεκτικοί, αποκτούσαν μεγαλύτερο αυτοσεβασμό, αλλά και σεβασμό προς όλους τους συμπολεμιστές τους, ανεξαρτήτου ηλικίας. Στις δεκαπενταμελής αυτές ομάδες, κάθε καινούργιο μέλος γινόταν δεκτό μόνο με ομόφωνη μυστική ψηφοφορία, των υπολοίπων μελών, και αποκλειόταν ακόμα και με μια αρνητική ψήφο.

   Μοναδικό μειονέκτημα του θεσμού της συσκηνίας θεωρείται η απομάκρυνση του Σπαρτιάτη συζύγου από την οικεία του μέχρι την ηλικία των τριάντα ετών, δεδομένου ότι οι νόμοι της Σπαρτιατικής πολιτείας προέβλεπαν ότι ένας Σπαρτιάτης πρέπει να παντρεύεται μέχρι το ανώτερο μέχρι αυτή την ηλικία

ΠΗΓΗ:  http://archaia-ellada.blogspot.gr

Ο Ερμήςή με το επικό όνομα Ερμείας, είναι ένας απ'τους παλαιότερους θεούς με γνήσια ελληνική «λαϊκή» καταγωγή. Κατά τη μυθολογία γεννήθηκε σε μια σπηλιά στην Κυλλήνη (στο σημερινό όρος Ζήρια) της Κορινθίας, από τον Δία και την πανέμορφη Νύμφη Μαία, την κόρη του Άτλαντα. Στον Όμηρο μνημονεύεται με το αρχαιότερο όνομά του Ερμής ο Κυλλήνιος, αλλά και με τους επιθετικούς προσδιορισμούς «εύσκοπος αργεϊφόντης», «διάκτορος», δηλαδή ψυχοπομπός. Στον Όμηρο χρησιμοποιούνται συχνότερα τα επίθετα «χρυσόραβδος» Ερμής, «αγγελιοφόρος» Ερμής, ενώ στον Ησίοδο «ξακουστός κήρυκας των θεών» και «προστάτης των βοσκών και των αιγοπροβάτων».

Η μυθολογία αναφέρει ότι αμέσως μετά τη γέννησή του επινόησε και κατασκεύασε την πρώτη λύρα και έδειξε, από τη βρεφική του ακόμη ηλικία, την επιδεξιότητά του να μπορεί να κλέβει ακόμη και τα βόδια του Απόλλωνα. Ο Ερμής, όπως και ο Προμηθέας, επειδή ανακάλυψε τη φωτιά και τα πυρεία, και συγχρόνως τη θυσία, προφανώς μια θυσία για το δωδεκάθεο, θεωρείται κατά
βάση «ένας ανταγωνιστής του δόλιου πυρφόρου Προμηθέα».

Ο Ερμής, μολονότι στην επική ποίηση φαίνεται να έχει βοηθητική θέση έναντι των άλλων ολύμπιων θεών, πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε τόσο πολυσχιδή θεότητα ώστε κάλυπτε σχεδόν κάθε εκδήλωση της ζωής. Είναι ο πλέον πολυάσχολος θεός, καθώς έχει πολλά καθήκοντα στον Επάνω Κόσμο: πριν απ'όλα είναι ο αγγελιοφόρος του Δία, είναι επίσης θεός των διασταυρώσεων των δρόμων και των ορίων (συνόρων) (Ερμής Τρικέφαλος ή Τετρακέφαλος), προστάτης των θυρών των σπιτιών και των πυλών των ναών (Πύλαιος και Προπύλαιος Ερμής), θεός των γραμμάτων και της ρητορικής (λόγιος Ερμής), προστάτης των αθλητών και των αγώνων (αγώνιος Ερμής), προστάτης των εμπόρων (αγοραίος και κερδώος Ερμής) -μάλιστα προστάτευε όχι μόνο το θεωρούμενο σήμερα ως νόμιμο, αλλά και το τυχαίο εύρημα, το λεγόμενο έρμαιον, που σημαίνει «δώρο του Ερμή», δηλαδή το θεόσταλτο δώρο (εξ ου και Ερμής Τύχων) ή το απροσδόκητο πολύτιμο εύρημα ή ακόμη και το προϊόν κλοπής ή αρπαγής (εξ ου και άναξ φηλητών ή δόλιος ή ληιστήρ Ερμής). Κατά τη Γιγαντομαχία, φορώντας την Άϊδος κυνήν (αόρατη περικεφαλαία), σκότωσε τον γίγαντα Ιπόλλυτο, έσωσε τον Δία επανασυνδέοντας τα νεύρα των ποδιών του, τα οποία είχε κόψει ο Τυφωέας και απελευθέρωσε τον θεό Άρη, τον οποίον είχαν φυλακίσει οι Αλωάδες για ένα και πλέον έτος.

Σε όλη την αρχαιότητα ο Ερμής θεωρούνταν ο πιο έξυπνος και ο πιο φιλάνθρωπος θεός (Ερμής αλεξίκακος και αγαθών δωτήρ) και γι'αυτό ο πιο αγαπητός και διασκεδαστικός θεός του ελληνικού πανθέου, «έκφραση όλων των προτερημάτων και όλων των ελαττωμάτων του αρχαίου Έλληνα». Σε όλη την ιστορία του όμως, την πρώτη θέση είχαν τα χθόνια γνωρίσματά του και ιδίως η γνωστή πανελλήνια ιδιότητα του ψυχοπομπού ή ψυχαγωγού.

Ως ψυχοπομπός στον Κάτω Κόσμο εξυπηρετεί τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη. Συγκεκριμένα μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών και συγχρόνως παρευρίσκεται στο δικαστήριο του Άδη, δηλαδή εκτελεί καθήκοντα με τα οποία απέκτησε εξαιρετική θέση ανάμεσα στους θεούς του Κάτω Κόσμου.

Πολλές είναι οι αρχαίες πηγές που παρουσιάζουν τον Ερμή συνδεμένο με καθαρά χθόνιες θεότητες, όπως είναι η Δήμητρα, ο Πλούτων, ο Τροφώνιος κ.ά. «Χθόνιο», λ.χ., αποκαλούν τον Ερμή ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης. Δεν είναι όμως απίθανο η ιδιότητα του χθόνιου θεού να προήλθε από την άλλη ιδιότητά του, του κήρυκα των θεών και του ψυχοπομπού. Έτσι, σαν κήρυκας μπορούσε να διαβιβάσει ειδήσεις ή ευχές από τον Επάνω Κόσμο στον Κάτω ή να μεταφέρει τις ψυχές στους χθόνιους, και ως εκ τούτου να θεωρήθηκε και ο ίδιος χθόνιος. Στους Ορφικούς Ύμνους, ο Ερμής ο χθόνιος οδηγεί τις «αθάνατες ψυχές» στον Άδη και τις ξαναφέρνει πίσω στον Επάνω Κόσμο (για καινούριες ενσωματώσεις). Ως ψυχαγωγός αναφέρεται επίσης και στις «Χοηφόρους» του Αισχύλου (στ. 622), μολονότι ο Ορέστης αναμένει από αυτόν όχι απλά να διαβιβάσει την ευχή του στους άλλους χθόνιους και στο νεκρό πατέρα του, αλλά και να τον συμπαρασταθεί στην προσπάθειά του να εκδικηθεί τους δολοφόνους του πατέρα του (στ. 727-29). Τη χθόνια θεότητά του μαρτυρεί και ο Παυσανίας, ο οποίος αναφέρει ότι είδε στον Άρειο Πάγο άγαλμα του Ερμή δίπλα σε αγάλματα των άλλων μεγάλων «υπογαίων θεών».

Για την εξαιρετική θέση του Ερμή ανάμεσα στους θεούς του Κάτω Κόσμου μας πληροφορεί και ο Πλούταρχος, καθώς στη γιορτή Ελευθέρια της Πλάταιας συνήθιζαν πρώτα να προσεύχονται στον χθόνιο Ερμή και στον χθόνιο Δία κατά τη θυσία του ταύρου και κατόπιν να καλούν στην «αιμακουρία» τις ψυχές εκείνων που είχαν σκοτωθεί στη μάχη κατά των Περσών, το 479 π.Χ..

Τον Ερμή όμως, ως φοβερό χθόνιο θεό, τον επικαλούνταν οι Έλληνες κατά τον 5ο π.Χ. αι. και στους λεγόμενους «καταδέσμους» (defixiones), δηλαδή στις επικλήσεις προς τους νεκρούς ή τους χθόνιους θεούς, για να βλάψουν όσους μισούσαν. Στην αρχαϊκή εποχή κάθε ταφικό μνημείο ήταν αφιερωμένο ως «άγαλμα» του ψυχοπομπού θεού του Κάτω Κόσμου. Ο Πίνδαρος, ένα λίθινο γλυπτικό έργο στημένο πάνω σε τάφο το αποκαλεί «άγαλμα Αϊδα». Πάντως, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στον Όμηρο δε γίνεται μνεία του πορθμέα Ερμή, αφού οι ψυχές των νεκρών και στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια μπαίνουν στον Άδη «χωρίς τη βοήθεια κάποιου πλωτού μέσου, αρκεί βέβαια να έχουν καεί». Όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ενότητα, το ρόλο του πορθμέα (του περαματάρη) στη μεταγενέστερη (μεθομηρική) εποχή θα τον χρεωθεί ο Χάρων (Χάροντας), ο οποίος μετέφερε με το πλεούμενό του τους νεκρούς στην απέναντι όχθη των ποταμών του Κάτω Κόσμου (κυρίως της φοβερής Στύγας) και της Αχερουσίας λίμνης.

Η ιστορία του θεού Ερμή είναι ίσως η πιο διδακτική για την εξέλιξη και τη διαρκή ανανέωση του περιεχομένου όλων των χθόνιων θεών. Μάλιστα η περίπτωση του Ερμή δικαιώνει τη νεότερη επιστημονική έρευνα, σύμφωνα με την οποία -όπως προαναφέρθηκε- κάθε μελέτη ή παρουσίαση της ελληνικής θρησκείας θα πρέπει να ξεκινάει από την προ-ομηρική θρησκεία των Ελλήνων. Σ αυτήν λοιπόν την πλούσια «λαϊκή» θρησκευτική παράδοση και στο τελετουργικό της μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τις άφθονες χθόνιες καταβολές κάθε ολύμπιου θεού και να καταγράψει την εξέλιξη και τη σταδιακή ανανέωσή του, η οποία σε μερικές περιπτώσεις είναι τόσο σημαντική, ώστε από την αρχική θεότητα δεν επιζεί παρά μόνο το όνομα, όπως λ.χ. η περίπτωση του χθόνιου θεού Ερμή, στη μετεξέλιξη του οποίου αξίζει να κάνουμε μια σύντομη αναφορά:

Ο Ερμής, στα πρώιμα χρόνια είχε συνδεθεί με τους παρόδιους λιθοσωρούς που ήταν είτε τάφοι είτε «όροι» (ορόσημα). Και το ελληνικό όνομά του εξάλλου σημαίνει κυριολεκτικά «αυτόν που προβάλλει μέσα από σωρό με πέτρες». Υπήρχε λοιπόν μια παλιά συνήθεια του αρχαίου Έλληνα αγρότη που, όταν έβρισκε στο δρόμο ένα σωρό από πέτρες, έριχνε άλλη μια πέτρα επάνω του, γιατί πίστευε ότι κάποια θεϊκή δύναμη (θεός-δαίμων) κατοικούσε μέσα σ'αυτές. Ο Μ. Nilsson θεωρεί ότι σ'αυτήν τη συνήθεια υποκρύπτονται ίχνη παλιάς λιθολατρίας, και σημειώνει ότι αυτές τις πέτρες τις ονόμαζαν «έρμα» και την μεγαλύτερη από αυτές -στην κορυφή του σωρού- την ονόμαζαν «Ερμή». Και ο W. Burkert επισημαίνει ότι οι λιθοσωροί, όπως και η πρωτόγονη οριοθέτηση των περιοχών με φαλλό, είχαν πάντοτε την ίδια αποτρεπτική δύναμη.

Οι λιθοσωροί αυτοί, δηλαδή οι «Ερμές», τους οποίους οι άνθρωποι της υπαίθρου χρησιμοποιούσαν ως «οδοδείκτες» για τους ταξιδιώτες, αλλά και ως ορόσημα των αγρών και των ιδιωτικών κτημάτων, φαίνεται πως αποτελούσαν τεμένη του χθόνιου Ερμή, ο οποίος μάλιστα τιμωρούσε όποιον τολμούσε να καταπατήσει ξένη γη. Μολονότι η «παρουσία» του θεού των «συνόρων» (Ερμή) εμπόδιζε την παράνομη καταπάτηση, οι γείτονες φαίνεται ότι μετακινούσαν τα σύνορα, για να επεκτείνουν τη δική τους γη, με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες των κτημάτων να χρησιμοποιούν ως ορόσημα ακόμη μεγαλύτερες πέτρες σε όρθια εμφανή θέση. Στην κορυφή αυτών των λιθοσωρών (είτε «όροι» ήταν είτε τάφοι) στηνόταν μία ακόμη μεγαλύτερη πέτρα, η «ερμαϊκή στήλη». Ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι λιθοσωροί αυτοί χρησιμοποιούνταν και ως σύνορα των χωρών.

Στις λίθινες ή αργότερα ξύλινες αυτές «Ερμές», τις οποίες μεταγενέστερα τοποθετούσαν σε διασταυρώσεις οδών, στις πλατείες των πόλεων και στις εισόδους των σπιτιών ή των ναών, τονίζονταν με έμφαση οι φαλλοί. Από την παρουσία των φαλλών, σύμβολο της γονιμικής του ιδιότητας, ο Ηρόδοτος συμπεραίνει ότι ο Ερμής ήταν προϊστορικός θεός, τον οποίο οι Αθηναίοι είχαν παραλάβει από τους Πελασγούς. Τέλος, το 520 π.Χ. ο γιος του Πεισίστρατου Ίππαρχος πρότεινε στους Αθηναίους τη λίθινη μορφή του Ερμή που αργότερα επιβλήθηκε γενικώς.


Αξίζει να αναφέρουμε στο σημείο αυτό την επισήμανση του Μ. Nilsson ότι από την αντίληψη των αγροτικών λαών ότι μέσα στις πέτρες κατοικούσε κάποια θεϊκή «δύναμη» (ένας δαίμων) που είχε ανάγκη από εξαγνισμούς και χοές, δημιουργήθηκε η αντίληψη για την υπόγεια κατοικία των νεκρών, δηλαδή για το σκοτεινό Άδη κάπου βαθιά, κάτω από τη γη. Κατά συνέπεια, μέσα από τις «δαιμονικές τελετουργίες» των αγροτικών λαών, γεννήθηκε η πίστη σε ένα θεό που θα παραλαμβάνει τις ψυχές των νεκρών, για να τις οδηγεί στον Κάτω Κόσμο ή μερικές φορές θα τις επαναφέρει στην εδώ ζωή. Και αυτός ο θεός ήταν ο Ερμής Ψυχοπομπός ή Ψυχαγωγός.

Ως ψυχοπομπός, ο Ερμής, αναφέρεται καταρχάς στη «δευτερο-νέκυια» της Οδύσσειας να παραλαμβάνει τις ψυχές των σκοτωμένων μνηστήρων και, με το χρυσό και όμορφο μαγικό ραβδί του, να τις οδηγεί απευθείας στον Άδη («κατ'ευρώεντα κέλενθα») μέχρι τον ασφοδελόν λειμώνα, «ένθα ναίουσι ψυχαί, είδωλα καμόντων» και όχι όπως αναφέρουν οι μεταγενέστερες δοξασίες και δείχνουν οι αττικές λήκυθοι να οδηγεί τις ψυχές στη λέμβο («ακάτιο») του πορθμέα Χάροντα.

Ο ψυχοπομπός Ερμής σε αγγειογραφίες εμφανίζεται να επαναφέρει στον Επάνω Κόσμο τη βασίλισσα του Άδη, την Κόρη Περσεφόνη, να μεταφέρει τη νεκρή Αλκμήνη από τη Θήβα στα Νησιά των Μακάρων και να συνοδεύει τον Πρίαμο κατά τη μεταφορά του Έκτορα για ενταφιασμό. Με την ίδια ιδιότητα ο Ερμής μεταφέρει και την Ελένη στην Αίγυπτο, αφήνοντας στη θέση της ένα ομοίωμά της. Επίσης, ο Ερμής, παριστάνεται στο περίφημο ανάγλυφο του Ορφέα να υπενθυμίζει στην Ευρυδίκη, πιάνοντάς της ελαφρά το χέρι, ότι πρέπει να επιστρέψει οριστικά στον Κάτω Κόσμο.

Κατά τη μυθολογία, ο Ερμής, φορά φτερωτά χρυσά σανδάλια, με τα οποία μπορεί σαν γλάρος να γλυστρά πάνω στα κύματα, όποτε χρειάζεται, ενώ κρατάει τη θαυματουργική του ράβδο, με την οποία όποτε θέλει αποκοιμίζει ή ξυπνά από τον ύπνο τους ανθρώπους. Γι'αυτό άλλωστε τιμάται και ως υπνοδότης, ύπνου προστάτης και ονειροπομπός. Κατά το Διογένη Λαέρτιο (8,31) ο Πυθαγόρας αποκαλούσε τον Ερμή «θεϊκό ταμία των ψυχών», «πομπαίο» και «πυλαίο και χθόνιο», επειδή συνόδευε τις ψυχές των νεκρών στο υποχθόνιο βασίλειο μέσω της «Πύλης» του Άδη, όπου και φρόντιζε ο ίδιος ο Ερμής να συγκεντρωθούν οι καθαρές ψυχές στον «υψηλότερο χώρο», ενώ οι ακάθαρτες να βρεθούν σε «άρρηκτα δεσμά» με τις Ερινύες.

Στη Θεσσαλία είχε επικρατήσει η συνήθεια στα ελληνιστικά και στα ρωμαϊκά χρόνια να χαράζουν ή να ζωγραφίζουν κάτω από το όνομα του νεκρού, στο κάτω μέρος της επιτάφιας στήλης, μια μικρή ερμαϊκή στήλη με τις λέξεις «Ερμάου χθονίου», που σημαίνουν ότι η στήλη με το όνομα του νεκρού αφιερωνόταν στο χθόνιο Ερμή. Και ο Πλούταρχος αναφέρει την τοπική συνήθεια των κατοίκων του Άργους, τριάντα ημέρες μετά το θάνατο συγγενικού τους προσώπου να θυσιάζουν για τον Ερμή, ο οποίος «δέχεται τις ψυχές των ανθρώπων, όπως το χώμα δέχεται τα σώματά τους». Παρόμοιο μνημόσυνο για τους δικούς τους νεκρούς είχαν και οι Αθηναίοι στη γιορτή των Χύτρων, την τρίτη και τελευταία ημέρα των Ανθεστηρίων, οπότε θυσίαζαν για τον ψυχοπομπό Ερμή και όχι για τους ολύμπιους θεούς.

Η δημοτικότητα του Ερμή αυξήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ύστερα χρόνια της αρχαιότητας, τότε που ολοκληρώθηκε και η μετεξέλιξή του, καθώς απέκτησε πολλαπλές ιδιότητες εντελώς ξένες προς την αρχική του χθόνια φύση. Έτσι, από χθόνιος θεός του Κάτω Κόσμου και ψυχοπομπός των νεκρών ψυχών θα μετεξελιχθεί μέχρι και σε θεό των γυμναστηρίων και του αθλητισμού, προστάτη των αθλητικών αγώνων. Πολλά γυμνάσια αφιερώθηκαν τότε στον Ερμή τον αγώνιο ή εναγώνιο, τον οποίο τιμούσαν συνήθως μαζί με τον Ηρακλή. Σε αρκετά γυμνάσια έχουν βρεθεί πολλά αναθήματα με την επιγραφή «Ερμήι και Ηρακλεί», ενώ, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, στη Μεγαλόπολη υπήρχε κοινός ναός για τους δύο θεούς, κοντά σε στάδιο.

Μεγάλες γιορτές προς τιμήν του Ερμή, ως προστάτη των αθλητών και αθλητικών συλλόγων (τα λεγόμενα Ερμαία) τελούνταν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και της Ρώμης, ενώ η τέταρτη ημέρα του μήνα ήταν αφιερωμένη στον Ερμή, όπως στη Ρώμη η τετάρτη ημέρα της εβδομάδας. Οι Ρωμαίοι πρώτοι μεταμόρφωσαν τον Ερμή σε θεό εμπορίου, τον Mercurius, με το γεμάτο βαλάντιο στο χέρι. Πάντως, τα γυμναστήρια με τον καιρό έχασαν τον αρχικό χαρακτήρα της σωματικής αγωγής, καθώς σε ειδικές αίθουσές τους, μετά τις σωματικές ασκήσεις γινόντουσαν και θεωρητικά μαθήματα. Μάλιστα δίδασκαν διακεκριμένοι λόγιοι της εποχής (ιδίως ρήτορες και φιλόσοφοι), με αποτέλεσμα ο Ερμής αυτόματα να γίνει προστάτης και των γραμμάτων και της ρητορικής (λόγιος Ερμής).


Ριζικά επίσης άλλαξε και η εικαστική του παράσταση: ενώ οι αρχαϊκοί αγγειογράφοι, εκφράζοντας τις μεταθανάτιες αντιλήψεις της εποχής τους, απεικόνιζαν σε λευκές ληκύθους το σκυθρωπό χθόνιο Ερμή, ως σεβάσμιο γενειοφόρο ψυχοπομπό, κατά την κλασική και ιδιαίτερα την ελληνιστική εποχή παριστανόταν ως ωραίος έφηβος με καλογυμνασμένο (πραξιτέλειο) σώμα, όπως φαίνεται από το γυμνό άγαλμά του που βρέθηκε στην Άνδρο (μόνο ένα φίδι που ελίσσεται σε παρακείμενο κορμό δέντρου, μαρτυρεί το χθόνιο χαρακτήρα του). Άλλωστε, μ'αυτήν τη μορφή ο Ερμής γίνεται αργότερα, μαζί με τον Έρωτα και τον Ηρακλή, ο θεός της αθλούμενης νεολαίας και των γυμναστηρίων. «Η πραξιτέλεια αυτή εικόνα του Ερμή απέχει τόσο πολύ από τη σεβάσμια μορφή του παλιού χθόνιου θεού, ώστε φαίνεται σα να παριστάνει άλλο θεό», επισημαίνει ο Ν. Παπαχατζής.

Ο Ερμής παριστάνεται συνήθως και με φτερωτά πέδιλα και με το πλατύγυρο καπέλο του, τον πέτασο, σύμβολα της αέρινης ταχύτητας του αγγελιοφόρου θεού και κρατώντας τη μαγική χρυσή ράβδο του, το κηρύκειον, αρχαιότατο σύμβολο της ποιμενικής του φύσης και της αφθονίας. Άλλα ιερά σύμβολα, εκτός από τον φαλλό, σύμβολο γονιμότητας, είναι η αόρατη κυνή, το ξίφος και το δρέπανο, σύμβολα της χθόνιας φύσης του, ο δίσκος, σύμβολο του θεού προστάτη της γυμναστικής και των αθλητικών αγώνων, ο αυλός (σύριγξ), η λύρα και η κιθάρα, σύμβολα της μουσικής του φύσης, και τέλος το βαλάντιον, σύμβολο του θεού προστάτη του εμπορίου και των συναλλαγών.

Διεθνές Συνέδριο αφιερωμένο στην Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία



   Αθήνα, 25η Απριλίου 2015 – 1ο Διεθνές Συνέδριο: αφιερωμένο στην φιλόσοφο Υπατία για τα 1600 χρόνια από τον βίαιο θάνατό της, με τίτλο «Η οδύσσεια της γνώσεως».

    Θέμα: Η Οδύσσεια της Γνώσεως / Υπατία η Αλεξανδρινή – 1600 από τον θάνατό της.

    Προσωπικότητες παγκόσμιας ακτινοβολίας των επιστημών και των τεχνών, θα παρουσιάσουν τις θέσεις τους στην ιστορική διαδρομή και επιδίωξη του Ανθρώπου για πρόοδο και Πολιτισμό, ενίοτε μέχρις αυτοθυσίας:

Richard Dawkins (εξελικτικός βιολόγος, συγγραφέας, Ην. Βασίλειο)

Δημήτρης Νανόπουλος, φυσικός, (πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών)

Διονύσιος Σιμόπουλος (αστρονόμος, επίτ. Πρόεδρος Ευγενιδείου Πλανηταρίου)

Άντζελα Γκερέκου, (αρχιτέκτων, ηθοποιός, πολιτικός)

Στράτος Θεοδοσίου (αστρονόμος)

Γεώργιος Κοντογιώργης, (συγγραφέας, καθηγητής, τέως Πρύτανις Παντείου)

Έλση Σπαθάρη, (αρχαιολόγος, επίτιμη διευθ. ΥΠΠΟΤ)

Μιχάλης Καλόπουλος (Πρόεδρος Σκεπτικιστών Ελλάδος, συγγραφέας)

Γιώργος Λεκάκης (λαογράφος, συγγραφέας, δημ/φος)

Δημήτρης Βαρβαρήγος (συγγραφέας – Υπατία η Αλεξανδρινή)

Μαρία Τζάνη (καθηγήτρια ΕΚΠΑ)

Ξενοφών Μουσάς (αστρονόμος, μέσω skype)

Βίκυ Μπαφατάκη (αρχαιολόγος, συντονίστρια)

Garik Israelian (αστροφυσικός, μέσω kype, Κανάριοι Νήσοι/Ισπανία)

David Eicher (αρχισυντάκτης περιοδικού astronomy, μέσω skype, ΗΠΑ)

Mark Boslough (φυσικός, μέσω skype, ΗΠΑ)

Mart Raukas (καθ. Φιλοσοφίας, ντοκυμ/ίστας, δημ/φος, μέσω skype, Εστονία)

Bettany Hughes (ιστορικός, συγγραφέας, μέσω skype, Ην. Βασίλειο), προβολή αποσπασμάτων του ντοκυμαντέρ της «Alexandria The Greatest City».

Το Συνέδριο θα χαιρετίσουν: ο Δήμαρχος των Αθηναίων κος Γεώργιος Καμίνης και ο κος Σπύρος Μερκούρης, θα αναμεταδοθεί δε ζωντανά στο διαδίκτυο και θα είναι δίγλωσσο, Ελληνικά και Αγγλικά.

Καλλιτεχνικές παρεμβάσεις (ποίηση, χορός, μουσική, εικαστικά), θα λαμβάνουν χώρα καθ’όλη την διάρκεια της ημέρας:

Εύα Αποστολάτου, Ekaterina Savtchenko (Ρωσία), Δαρεία Κορνέα, Άγγελος, Βασίλειος Αράπης, Μιχάλης Μηναριτζόγλου (εικαστικοί), Μάρω Κουρή, Τίτα Μπονάτσου (φωτογραφία) Μαρία – Υπατία Γερολυμάτου (χορός) Αλίκη Μαρκαντωνάτου (αρχαία λύρα, ωδή), Σοφία Ανδριανού (ωδή).

Μετά το πέρας των ομιλιών ο κος Αλέξανδρος Χάχαλης θα παρουσιάσει έργο αφιερωμένο στη μεγάλη φιλόσοφο και τον Αέναον Αγώνα προς την Γνώση, με διακεκριμένους καλλιτέχνας: Τζένη Δριβάλα, Αγάπη Παπαμήτσου, Τζίνα Φωτεινοπούλου (υψίφωνοι), Θοδωρής Μπιράκος (βαρύτονος, τρομπέτα), Alex Foster (σαξοφωνίστας, ΗΠΑ), Κώστας Γιαλίνης, Όλγα Παππά, (απαγγελία).

Το ολοήμερο συνέδριο τελεί υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων

Σάββατο 25 Απριλίου στο Αμφιθέατρο «Αθήνα 9.84″ στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, είσοδος ελεύθερη με επίδειξη ταυτότητας.
Το συνέδριο τελεί υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Ωράριο: 10:30-12:30 / 13:00-15:00 / 16:30-18:30 / 19:00-21:00

Εμπνευστής και διοργανωτής του συνέδριου, ο μουσικοσυνθέτης Αλέξανδρος Χάχαλης.




ΠΗΓΗ: Τμήμα ειδήσεων tribune.gr

Αρχίζει την Τετάρτη το 4ο Διεθνές Νεανικό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Αρχαία Μεσσήνη

Δεκαέξι ομάδες με 400 ηθοποιούς και συνοδούς, αλλά και πλέον των 5.000 θεατών, αναμένεται να δώσουν το «παρών» στο 4ο Διεθνές Νεανικό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος, που θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης, οι παραστάσεις του οποίου ξεκινούν την ερχόμενη Τετάρτη και ολοκληρώνονται στις 29 Απριλίου.
Αυτά ανακοινώθηκαν χθες, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Δημαρχείο της Μεσσήνης, από τον αντιδήμαρχο Κ. Γεωργακόπουλο και τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής, Εύη Λαμπροπούλου και Βεν. Μπαλόπουλο.
Στη φετινή διοργάνωση θα συμμετέχουν σχολεία από όλη την Ελλάδα (Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μολάους, Ηράκλειο, Κέρκυρα, Λήμνο, Βόλο), ενώ από το εξωτερικό η Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το Κλασσικό Λύκειο της Μεσίνα (Ιταλία). Τη Μεσσηνία θα εκπροσωπήσουν το 4^οΓΕΛ Καλαμάτας, το 5^οΓυμνάσιο Καλαμάτας και το 1^οΓΕΛ Μεσσήνης.
Όπως ανέφερε ο κ. Γεωργακόπουλος, στόχος είναι να διοργανωθεί Φεστιβάλ Αρχαίας Μεσσήνης, σε συνεργασία με τον καθηγητή Π. Θέμελη, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην
εξασφάλιση κονδυλίων και για την επόμενη διοργάνωση, κάτι που αναμένεται να ξεπεραστεί με την ένταξη στο ΣΕΣ (νέο ΕΣΠΑ), καθώς τόσο η φετινή όσο και η περσινή διοργάνωση είχαν ενταχθεί και χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ.
Ευχαρίστησε την προηγούμενη Δημοτική Αρχή για την πρωτοβουλία που είχε αναλάβει με τη διοργάνωση του Φεστιβάλ, εξέφρασε την πεποίθηση συνέχισης της συνεργασίας με τον κ. Θέμελη, σημειώνοντας ότι μπορούν να επιτευχθούν οι στόχοι που έχει θέσει ο τελευταίος για την ανάδειξη του μνημείου και τόνισε πως θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια, προκειμένου οι ηθοποιοί με τους συνοδούς τους, αλλά και οι θεατές, να αποτελέσουν τους πρεσβευτές της Μεσσήνης στις πόλεις και στις χώρες τους με τη διοργάνωση.
Με έντονη, δε, ποιητική διάθεση μίλησε για την επικοινωνία και το μοίρασμα των εμπειριών μεταξύ των συμμετεχόντων, αλλά και το κίνητρο που τους δίνεται, ώστε να ασχοληθούν με το αρχαίο δράμα και, κατά συνέπεια, την πολιτιστική κληρονομιά. Καταλήγοντας, έκανε λόγο για «απτή μαγεία, όπου τα λόγια δίνουν πνοή στις αρχαίες πέτρες και αγκαλιάζουν τους νέους σήμερα, όπως αγκάλιαζαν τους νέους του χθες».     

Άντριου Βισνέφσκι
Στη συνέντευξη παρέστη και ο επικεφαλής σκηνοθέτης του μεταπτυχιακού τμήματος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, Άντριου Βισνέφσκι, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του για την τρίτη, κατά σειρά, συμμετοχή της Ακαδημίας στη διοργάνωση.
Χαρακτήρισε ως εξαιρετική εμπειρία το να βρίσκεται κάποιος στην Αρχαία Μεσσήνη, που συνεχώς αλλάζει με τα ευρήματα που φέρνει στο φως ο κ. Θέμελης, ενώ χαρακτήρισε το Φεστιβάλ ως ευκαιρία για όλους να παρουσιαστούν τα λόγια τα όμορφα, της σοφίας του αρχαίου κόσμου, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μάθημα για τους νέους ανθρώπους.
Μεταξύ άλλων, ανέφερε πως η επιλογή του φετινού έργου ήταν πολύ προσεκτική και εξέφρασε την ελπίδα οι θεατές να μην απογοητευθούν από το αποτέλεσμα.

Χαιρετισμός Π. Θέμελη
Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής, η αρχαιολόγος Εύη Λαμπροπούλου ανέγνωσε το χαιρετισμό του, επίσης, μέλους της Επιτροπής, καθηγητή Π. Θέμελη, σύμφωνα με τον οποίο η χρήση των τριών χώρων θέασης και ακρόασης που διαθέτει η Αρχαία Μεσσήνη για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, για συνέδρια και εκθέσεις εικαστικών έργων, συμβάλλει όχι μόνο στην περιφερειακή ανάπτυξη και στην αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος, αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Όσον αφορά στη διοργάνωση, σημείωσε πως έχει καθιερωθεί και αναγνωρίζεται ως σημαντικό πολιτιστικό γεγονός διεθνούς ακτινοβολίας, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα συνεχιστεί από το Δήμο Μεσσήνης με την οικονομική υποστήριξη του υπουργείου Παιδείας.
Στο χαιρετισμό του ο κ. Θέμελης ανέφερε, επίσης, ότι οι δυνατότητες ανάδειξης και διάδοσης των αγαθών που προσφέρει η Αρχαία Μεσσήνη, μπορούν να διευρυνθούν με στόχους, όπως η προσέλκυση και η υποστήριξη νέων που θα συμβάλουν να καθιερωθεί η αρχαία δωρική πόλη ως χώρος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, με τη συμμετοχή σπουδαστών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ στην πρακτική της ανασκαφικής τεχνικής, της συντήρησης αρχαιοτήτων, καθώς και της αποκατάστασης των μνημείων, με εκθέσεις γλυπτικής και ζωγραφικής στον αρχαιολογικό χώρο και την έκθεση παραδοσιακών μεσσηνιακών προϊόντων.

Πρόγραμμα εκδηλώσεων           
Τέλος, το μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής, Βεν. Μπαλόπουλος, παρουσίασε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, που έχει ως εξής:

Τετάρτη 22 Απριλίου
9.00 ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ: «Ορφικοί Ύμνοι» σε μουσική σύνθεση Μηνά Αλεξιάδη, σκηνοθεσία Κλεώνης Φλέσσα και με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής Μεσσήνης, 9.30 «THE EUMENIDES Aeschylus (Ευμενίδες Αισχύλου)» - Royal Academy of Dramatic Art (London), 11.00: «ΠΛΟΥΤΟΣ» του Αριστοφάνη - 4o ΓΕΛ Καλαμάτας.

Πέμπτη 23 Απριλίου
9.30: «BACCHAE Euripides (Βάκχες, Ευριπίδη)» - University College London, 11.00:  "ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ του Αισχύλου -9ο Γυμνάσιο Πατρών.

Παρασκευή 24 Απριλίου
9.30: "ΠΕΡΣΕΣ Αισχύλου" -ΓΕΛ Μολάων, 11.00:  "ΚΥΚΛΩΨ Ευριπίδη" - Γυμν. Καλλιθέας Θεσσαλονίκης.

Σάββατο 25 Απριλίου
9.30: "ΑΛΚΗΣΤΙΣ"Ευριπίδη - Γυμν. Λιβαδοχωρίου Λήμνου, 11.00:  "ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ"του Ευριπίδη - 7ο Γυμνάσιο Βόλου.

Κυριακή 26 Απριλίου
9:30 "ΕΛΕΝΗ"του Ευριπίδη - Εσπερινό Λύκειο Καλλιθέας, 1100: "ΙΚΕΤΙΔΕΣ"του Αισχύλου -7ο ΓΕΛ Ηρακλείου.

Δευτέρα 27 Απριλίου
9.30: "ΚΥΚΛΩΨ"του Ευριπίδη -Κολλέγιο Αθηνών, 11.00: "ΕΛΕΝΗ"του Ευριπίδη" - 18ο Γυμνάσιο Αθήνας.

Τρίτη 28 Απριλίου
9.30: "ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ"του Αισχύλου -7o Γυμνάσιο Κέρκυρας & 4ο Λύκειο Κέρκυρας, 11.00: "ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ"του Ευριπίδη -5ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

Τετάρτη 29 Απριλίου
9.30: "ΦΟΙΝΙΣΣΑΙ"του Ευριπίδη - 1ο ΓΕΛ Μεσσήνης, 11.00: "PROMETEO INCATENTO" Eschilo (Προμηθεύς Δεσμώτης, Αισχύλου) - ISTITUTO DI ISTRUZIONE SUPERIORE "F. MAYROLICO" Liceo Classico di Messina", 12.00: ΛΗΞΗ ΦΕΣΤΙΒΑΛ:  Δρώμενο "Μυθωδία" - Σύλλογος "Η Χαρά του Παιδιού".
Ταυτόχρονα με το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν παράλληλες εκδηλώσεις.

 ΠΗΓΗ:http://www.tharrosnews.gr

Αποκεφαλισμός της Μνήμης και του Πνεύματος στη
Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας


 
ΠΗΓΗ:  Fryktories Net

Αφύπνιση Ελλήνων.

Γράφει ο ΒΑΛΑΣΣΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (ΜΕΝΕΛΑΟΣ)


"Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΤΙ ΘΕΛΕΙ, ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΩΣ ΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ ΜΑΣ. ΩΣ ΤΕΚΝΑ ΘΕΩΝ, ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

ΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ,

ΑΣ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΜΑΣ.

ΝΑ ΔΙΑ-ΒΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΜΕ ΑΠ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ.

ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ ΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ Η ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΩΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΛΕΠΤΟΤΑΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ.

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΝΟΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΝΑΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ.

ΜΕ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΓΑΘΗ ΠΡΟΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΜΑΣ.

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΛΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΥΣΤΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΦΑΝΤΕΣ. Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ, ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ. ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΑΥΤΟΤΟΧΡΟΝΑ ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΝΕΟΙ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΑΙΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ, ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

"ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ -Ε- ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ" .

Γράφει ο ΒΑΛΑΣΣΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (ΜΕΝΕΛΑΟΣ)

ΤΑΡΑΣ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ
ήρωα Τάραντα, γιου του θεού Ποσειδώνα και μίας τοπικής νύμφης[1]. Ο Τάραντας εξελίχθηκε σε κυρίαρχη πόλη της Νότιας Ιταλίας επιβάλλοντας σταδιακά την κυριαρχία του και στις γειτονικές πόλεις. Αποτέλεσε επίσης πολύ σημαντικό εμπορικό κέντρο της δυτικής Μεσογείου. Η κυριαρχία του Τάραντα στην νότια Ιταλία απειλήθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. από τους Ρωμαίους, οπότε συμμάχησε με τον βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρο για να τους αντιμετωπίσει. Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τελικά την πόλη λίγα χρόνια μετά τους Πυρρικούς πολέμους το 272 π.Χ. Οι Ρωμαίοι μετά την κατάληψη της πόλης κατέστρεψαν τα τείχη της. Κατά την διάρκεια του Β'Ρωμαιο-Καρχηδονιακού Πολέμου ο Τάραντας υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον στρατό του Αννίβα.
 Ευχαριστώ τον Bill Toublis για την ανάρτηση

οποίος όπως προαναφέραμε έζησε πολύ πρίν το 1450 π.Χ..).

Ένας ακόμα λόγος για τον οποίον ενισχύεται η άποψη του Ι. Πασσά για την απόρριψη της ημερομηνίας 1361 π.Χ. είναι ότι για να θεωρήσουν οι παρατηρήσαντες την ισότητα των εποχών ως κάτι αξιοσημείωτο (και θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο για να το καταχωρήσουν και σε θρησκευτικό ύμνο) θα πρέπει :

α) ή αυτή η ισότητα να έχει ξαναπαρατηρηθεί στο παρελθόν
β) ή οι παρατηρητές να γνώριζαν ότι το θέρος δεν ισούται με τον χειμώνα. Όμως για να έχουμε διαφορά μίας μόνο ημέρας (ακρίβεια περίπου 3% - που είναι μικρή διαφορά για παρατήρηση) πρέπει να οπισθοχωρήσουμε κατά 1000 χρόνια, ενώ η επόμενη ισότητα εποχών (Θέρος-Φθινόπορο) είναι το 3973 π.Χ. (βλ. σχεδιάγραμα)

Στο σχεδιάγραμμα δίπλα (δες url) εμφανίζεται η κίνηση του εαρινού σημείου γ επί της Εκλειπτικής σε χρονολογίες που είχαμε ισότητα εποχών.

2.612 πρίν το 1361 π.Χ. δηλαδή το 3.973 π.Χ. έχουμε ισότητα Θέρους - Φθινοπόρου με ταυτόχρονη ισότητα Χειμώνος και Ανοίξεως.

Οπισθοχωρούντες άλλα 2.162 έτη, φθάνουμε στο 6.585 π.Χ. όπου έχουμε ισότητα 'Ανοιξης και Φθινοπόρου.

Ακόμα 2.162 έτη προς τα πίσω (9.197 π.Χ.) έχουμε ισότητα Θέρους και Ανοίξεως με ταυτόχρονη ισότητα Χειμώνος και Φθινοπόρου.

Και ακόμα 2.162 έτη πρός τα πίσω φτάνουμε στο 11.809 π.Χ. που έχουμε επανάληψη του Φαινομένου


Μερικά από τα ερωτήματα - συμπεράσματα που δημιουργούνται είναι :

* Πόσος χρόνος απαιτήθηκε για να κατανοηθούν οι κινήσεις της γης και του ήλιου από τους παρατηρητές;
* Πόσος χρόνος απαιτήθηκε για την εύρεση των επιπέδων του Ισημερινού και της Εκλειπτικής στην ουράνια σφαίρα και τον εντοπισμό των Ισημερινών σημείων επί της Ζωδιακής ζώνης με τα μέσα της εποχής;
* Οι παρατηρητές πρέπει να είχαν πρόσβαση σε αρχεία με τις παρατηρήσεις παλαιοτέρων εποχών, για να μπορούν να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις. 'Αρα λογικό είναι να υπήρχε γραφή σε παλαιότατες εποχές (γιατί είναι παράλογο να υπάρχουν οι ένοιες της ευθείας γραμμής, της γωνίας, του κύκλου, της καθέτου, του επιπέδου, της σφαίρας κλπ στον προφορικό λόγο και να μην έχει βρεθεί τρόπος γραπτής απονημόνευσής τους).
* Επίσης η καταγραφή αστρονομικών παρατηρήσεων προϋποθέτει κάποιες γνώσεις γεωμετρίας, μαθηματικών κλπ [/quote]

τη Δράμα, μέσα από τα ελληνικά βουνά, καταλήξαμε στη Νέα Πέραμο για λίγη ξεκούραση.